Memorias dun faiado

'Jà nem me lembro como era no começo quando sabia tudo o que me esperava  e acreditava ser algue'm especial...' ... 'E agora non somos máis que sombras.' ... Doe chegar ata aquí e ver na calma reflexión da ría unha cara descoñecida. Unha cara que é a túa, pero descoñecida. Non che sorrí. ... Doe chegar ata aquí e non saber o que un pensa. Vivir aquí dentro, escoitar o devagar das palabras cruzar de xeito monótono polo maxín, mais sen saber o que un pensa. Hai demasiadas cousas que pensar. E non pensas. ... Doe non poder definir o que sintes. Evitar o baleiro que se achega cada vez que intentas amar aos teus, e non podes definir o que sintes. Segue habendo algo no escuro... Mais, sobre todo, doe. ... Non teño motivos para escribir así, nin deixo de telos tampouco.Ás veces, todo o que son ensúmese nunha bágoa. Son pequena, síntome pequena e prescindíbel.  Cústame estar ben. E doe. ... PD: que as accións literarias non vos alonxen da realidade. Os faiados teñen dereito...

  Canto tempo resta ata que o inverno torne ser fría neve, forte choiva brétema fume de cheminea? ... Aquí ninguén pode ver nada, mais sabemos que estamos entrando no inverno. Alguén dixo un día (non moi lonxe de hoxe, tampouco demasiado preto de onte): -Creo que o inverno está a vir Dixo: -Non sei, algo do calendario ficou ben preso na miña cabeza. Dixo: - A vós non vos acontece iso? Dixo, ao que todos respondemos cunha fría indiferenza propia da estación. Aquí ninguén adoita falar, mais estou ben segura de que todos pensamos: -Acontece, abofé Pensamos: -Hai cousas que non se esquecen Pensamos: -Nin neste encerro, nin na mesma morte. Pensamos, mais seguimos todos calados na escuridade da sala. PD: o faiado mira as memorias pasadas...Será ese o noso futuro?