Memorias dun faiado

 Podo escribir historias infinitas nun tempo limitado, pois por escaso que sexa este non pode gañar aos constantes bucles e espazos que deixo nas mesmas. É como o camiño de 0 a 1. Se eu agora escribo: Onte comín churrasco.  Pasaría do 0 ao 1, ocupando cada palabra o 33,3 (porcentaxe periódica)% do relato. Porén, a esta historia (que non sería un relato atendendo aos modelos clásicos pero que máis terá, non si?) pódolle engadir detalles como: Onte comín churrasco un pouco cru. ou Onte á hora do xantar comín churrasco. É o mesmo, un camiño do 0 ao 1, mais engadindo detalles (decimais) e sen variar o contido inicial da susodita narración. Canto máis se engada ao relato, máis longo parece o camiño existente, máis tedioso é o contar e ata pode chegar un punto no que se entende que no espazo limitado dunhas verbas poden ocorrer infinitas tramas non explícitas, así como no intervalo limitado entre o 0 e o 1 existe unha cantidade infinita de números. Pero, é isto verdade? Realmente é ...

 Mil condeas para a miña alma esgotada.  Mil cadeas para as miñas ás derrotadas. Son eu. Seino sen mirarme no espello, mais podería ir ao espello para constatar que si, son eu. Os meus brazos débiles, as miñas pernas grosas, as pencas que debuxan sendeiros de formiga pola miña cara...Non hai dúbida. Son eu. Dentro non son eu. Dentro vive un monstro. Ás veces gáñolle e podo escaparme aquí a escribir sobre o que acontece. Mais outras veces está só el en min. E só hai dor. Se neses momentos fose ao espello seguramente non me recoñecería, pois unhas guedellas mais ben longas eclipsarían os camiños de formiga, deixando entrever uns ollos hinchados dunha cor verde,  mentres que todos os membros tremarían froito do pánico que me produce a súa presenza.