Memorias dun faiado

Somentes a luz desta folla en branco alumea a miña cansa face.  En verdade escribín a frase anterior só pra empregar aquel esquencido somentes que non hai máis dun século enriquecía moitos dos grandes traballos da nosa benquerida literatura. Tamén podo decir, en relación a oración explicativa do emprego de somentes, que me podo refirir sen reparo algún aos traballos literarios como grandes, pois malia que si é certo que estou establecendo unha innecesaria preferencia por certas obras, non chego a especificar nin o nome das mesmas nin o criterio no que me apoio para clasificalas como tal, dándolle entón a este adxectivo un carácter vanal, como se estivese colocado de xeito trivial para ensalzar a producción escrita do pasado século. E( xa para rematar esta cadea oracional xustificativa), en relación a esta derradeira sentencia, só me queda engadir: viva Manuel Antonio, sempre e máis dispois!!! Somentes a escuridade da habitación produce soños na ialma. Post-scriptum: al...

Cando a miña cabeza non dá cunha definida idea sobre o que escribir e, porén, sinto una crecente necesidade de facelo, gústame que terceiras (segundas neste caso) persoas elixan varias palabras ao chou para que a partir das mesmas poida facer un breve intento de historia. Agora adxúntovos un exemplo: Abaixo rapaz mes sementa navegar golpear cego vestido bate pozo (as susoditas verbas) Ao mes seguinte, o rapaz botouse a navegar pola ría abaixo. Cego como estaba polas lendas que o mariñeiro lle contara todas as tardes no peirao, abandoou todo o que el alí tiña para procurar ese manso golpear das ondas que se escoitaban dende a xanela da súa antiga habitación. Mais, ao final, cando se atopou vestido só polo vento violento que ameazaba con afogar a falúa na que se atopaba, comprendiu que o mar descoñecido era tan escuro como o máis profundo dos pozos nos que só o ceo estrelado sementa esperanzas, agardando pois a que unha (non tan mansa) onda das que bate sen piedade as embarcac...

Fico soa nesta noite escura que arrodea a miña pequena habitación. É nestes momentos cando me imaxino camiñando polas estreitas rúas de Compostela nesa hora na que moitos peregrinos xa se foron buscando as estafas dalgún hotel. Maxino, pois, esa pedra antiga aloumiñando a palma da miña man, mentres algún dos compañeiros dos que me vexo acompañada contan incríbeis historias que rematan cunha acompasada gargallada que alumea máis que as farolas que se atopan en Mazarelos (pequena pausa para deixar un comentario:mimadriña canta oración subordinada). Nesa agradable imaxe consigo seguir ben esperta nesta noite escura que arrodea a miña habitación. Mais fico soa e o sono acaba por gañar aos meus desexos de ir saudar a luz do luar nesta descoñecida cidade. Algún día (penso) conseguirei unha vitoria. Mais polo de agora hei seguir a procurar eses risos de lúa chea neste vello faiado... (ehhhhh, si?)

Ocorre ás veces nestas tardes de outono. No devagar do serán, ollando pola xanela a escuridade que se vai impoñendo na paisaxe, hai un pequeno espazo no que se instala o recordo. Ocorre (ás veces), cunha intensidade ben máis superior que os propios sucesos, incitando co seu aire doce de irrealidade a se perder nos pequenos camiños dos tempos pasados. Os que non ousan mirar sen medo o seu presente acollen con gran alivio este pequeno recuncho do día, recreándose nestes placeres artificiais e tentando alongalos para conseguir (dalgún xeito) evitar o paso do tempo. Mais ficar nesta nostalxia outonal resulta no esquecemento dunha verdade ben inmediata: o inverno está a chegar. E, malia que dende a fiestra se olle esa escuridade na calor da pretérita ledicia, ben se sabe que algún día hai que saír. E vai ir frío. Vaite abrigando.