Memorias dun faiado

nun intre, a miña vida cambiou.  Erguinme por fin dun letargo que se alongou moito máis do debido, e pisei o chan inda húmido polas bágoas que caeran durante tantos anos dos meus ollos.  Camiñei, e o meu corpo sentiuse lixeiro ao liberarse do mundo que cargaba ás costas. Ao esvarar de volta co verdín das pedras, decateime de que os meus movementos, torpes e desincronizados, seguían a ser os mesmos que deixara atrás pola aceptación dunha eterna derrota. Pouco podía entender agora como chegara a pensar iso; como se me podía ter metido no maxín que a miña existencia estaba inherentemente unida ao fracaso de quen nunca o ía intentar.  ... Deixei inconcluso este texto tempo atrás, mais figúraseme agora que é unha boa maneira de que o faiado deixe ver as súas novas memorias, que tanto tempo estivo a gardar.  (eeeeh si,benvidxs de volta!).

Non lembro o momento no que espertei de volta aquí, é coma se o meu corpo se fose desperezando só do longo letargo no que estivo e, así como foi capaz, foi apremiando á miña cabeza a saír fóra. Pero o feito é que eu non o lembro, só sei que estou esperta agora escribindo estas verbas, e que xa levo un tempo así. Por non lembrar nin sei o que pasou mentres durmía longamente e, intentando vislumbrar esas memorias, só sinto unha vaga tristeza que o meu corpo reprime en bágoas baleiras. Por iso é que quizais agora estea escribindo, buscando as respostas que non me podo dar, buscando un xeito de evitar caer de novo nese sono profundo, no pesadelo continuo da agonía do maxín. Pero agora estou esperta, completamente esperta, máis do que nunca estiven. E, malia que fico confusa no meu novo mundo, sinto unhas arelas novas, uns azos pra seguir querendo aos que fican comigo e aos que tiveron que marchar; e tamén pra aceptarme, pra querer o que son e o que vou ser. E, malia que non lembre, o faiad...

É xuño. Ás veces gustaríame apagar o pensamento e deixar ao meu corpo comezar a desfrutar do verán, pero por desgraza inda teño traballo que facer.Aproveito porén unha pequena calma para facer un relato aleatorio, non debo perder as costumes que deixei atrás hai dous anos: Palabras: torpe, aflixir, sacar, bandullo, errar, pasta, dereito Ao escribir as súas memorias esqueceu do torpe que era a súa man dereita (ou quizais el entendía eses bocexos febles, despois de todo) e compuxo a súa vida nun tomo absurdamente grande de papel de fax; outro obxecto que, coma el, ía restar olvidado no pasado. Rematou e pousou felizmente o seu bandullo de anos sedentarios na cama; e foise entón a súa longa vellez cara outras terras, sentíndose contento de ter deixado unha testemuña escrita do que el tiña sido e das grandes historias que presenciara nos seus 98 anos de vida. Pero, como xa comentei, era ben feble a súa escrita destra; e todos os relatos que contiñan as infinitas páxinas de fax ficaban inin...

Abril é choiva choiva morna que non cesa choiva nos regatos do inverno choiva nas flores que medran de xeito continuo Abril é flor flor nova que alumea o campo flor dos amores primeiros flor que eu chamo cravo e levo sempre no peito Abril é cravo Cravo vermello que berra Cravo da vitoria do pobo Cravo no Grandola, Vila Morena soando nesa eterna radio Soando nesa eterna radio Co meu cravo no peito mentres as novas flores medran Na continua choiva morna Sempre. Iso é abril. Abril é sempre Sempre é abril. Abril é un mes de orgullo e loita; polo pobo irmán, pola clase obreira.  Abril é o nacer da primavera, das noites mornas e das conversas ledas que xa cheiran a vran. Abril é o mes no que o meu corpo berrou, no que decidín atender as bágoas do interior (e aprender a sanar) Abril é sempre o recordo de que hai espranza nun, no amor, no tempo, na loita.  E por iso digo con forza, con azos novos e co amor dos meus: Sempre é abril! Loitade! O faiado ilumínase cunha pequena raiola. E a...

 A choiva é case poalla, mais non para de chover. Saes pola porta e sintes o abrazo da auga do orballo impulsada por un vento cálido que parece saír da terra. A humidade entra no teu corpo engurrado no frío inverno, mais desta vez sintes o calor que parece saír da terra e o teu corpo, xa completamente mollado, deixa de engurrarse. Non sinte frío xa e, aínda que a cantidade de auga que percorre os poros ben poida resfrialo, sabe que o inverno está a rematar. Cando volves para a casa e miras o calendario atópaste con 31 días novos e un cartel que berra: xa é marzo! Vén a primavera? O teu corpo asinte, a súa suposición non foi errada. A túa cabeza, que acabou por erguerse cando foi sorprendida por unha fría pinga, mira o mundo emocionada e pensa: entón... Xa non queda nada para o vran! Azos! Adiante todxs! Pero agarda, dille o corpo. A choiva é case poalla, mais non para de chover. Para o verán aínda resta un longo lapso de tempo. Pero está a chegar si...E adiante iremos nesta primeir...

 O sol de setembro raia outra vez na xanela. Mentres soa unha apagada melodía na vella radio do avó, os coches recomezan o monótono andar ao traballo cun breve zunido de aborrecemento que parece levar os ritmos da música tristeira que poboa a habitación. Dende as follas dun carballo vello, o outono comeza a espertar, sorprendido e algo irritado por non poder desfrutar das súas ben merecidas vacacións. Que culpa tiña el do gran estoupido do inverno? Ningunha e, porén, tivo que empregar os calcetíns que gardaba no fondo dun caixón para aturar o inusual frío de xullo. Resignado ante a falta de respostas dun calendario ausente, espreguízase escoitando a triste melodía que emana deste vello aparato. Será quen de calmar a estación compañeira? Dende o vello carballo onde se atopa, non é quen de acertar unha resposta coherente. Haberá que tentalo, non? Haberá... Despois de todo, o sol de setembro raia outra vez na xanela. PD: o faiado abre a xanela para aproveitar esas derradeiras raiolas ...