Discusións co meu soporte de escrita (día seis)

Hoxe cheguei tarde como todos os días, mais foi a primeira vez que me falou. Miroume de reollo, como acostuma mirar sempre que quere evitar un violento contacto persoal e díxome agriamente: 'Chegas tarde'. Un absurdo apuntamento ao que eu, de xeito indiferente, respondín: 'Pois como todos os días'. E pechouse. Caeu da mesa e puxo a súa testa plana sobre as teclas coas que eu pretendía facer un relato (coma sempre) tardío, xurando con tanta violencia que mesmo a televisión tivo que pór un documental dos do serán para se tranquilizar. E deixoume sen escribir, negándose a permitir que outras verbas miñas aparecesen na súa aínda nova pantalla ata que me presentase no noso cuarto á hora acordada (que, a dicir verdade, nin sequera recordo cal era). Por sorte, o ordenador vello, en vendo a nosa acalorada discusión, prestouse a que eu fixese o meu traballo sempre e cando relatase esta historia como constancia da miña deplorable actitude cara o meu portátil e esta páxina na que diariamente escribo. Así que, ordenador meu, se por casualidade dás hoxe en abrir esta nova entrada e ficas sorprendido pola existencia da mesma, as miñas máis sinceras desculpas. Mañá á hora acordada, non si?

PD: No faiado tamén hai horarios praos que eiquí moramos. Mais, ao final, son os recordos os que deciden cando queren saír, non? (ehhhh,si, debería escribir máis cedo, deixémonos de excusas)