Mira(lles) , do arquivo (día sete)

Mírame, eu adoitaba ser distinta a como ti agora me ves. A como ti agora me les. Mírame. Le estas verbas. Olla como non podo escribir sobre máis cousa que a miña fútil derrota no vello mundo que se renova a cada intre. Eu tamén me quería renovar. Porén, perdín o que antes era e só gañei unha pesada sombra do meu pasado morto. Xa me ves agora, xa me les. Ben podes ver que aquí todo cambiou. Que eu adoitaba ser distinta a como me segues a ler agora, se aínda non che cansou o monótono relato dunha frustración repetitiva. A como me segues a ver, aínda que eu non repare en ti mentres o meus dedos seguen a borrar e a escribir estas verbas que decote ti estarás lendo. Todo cambiou, malia seguir tendo o mesmo maxín que empregaba para falar doutros mundos. Doutros mundos ledos. Quixen mudar porque eses outros mundos non eran este vello mundo que se renova a cada instante. Cando mudei e deixei os ledos mundos dos que falaba o meu maxín, o vello mundo amosoume a súa face, esa que non se renova a cada instante, se non que se mantén viva na súa eterna miseria. Tarde comprendín que o meu maxín fuxía dese mundo porque xa sabía desa face. Porque sabía que o xeito de acabar con esa eterna miseria era ver a esperanza deses outros mundos ledos. Mais eu xa mudara, non quedando máis de min que estes ollos que están mirando para as palabras que ti tamén estás a observar. Non quedando máis de min que estes dedos que se remexen tremendo polas teclas do ordenador, borrando e escribindo estas verbas que decote ti estarás lendo. Mírame. Eu tamén te miro. Sei que non me estás a mirar. Mírame, eu adoitaba ser distinta a como ti agora me ves. Eu tamén te miro. Si, ti tamén cambiaches.

PD: esta escrita é un recordo que teño eiquí gardado dende xa hai ben tempo e, agora que volvín o atopar, prestoume gardalo xunto co resto de memorias para que non fique no triste esquencemento ao que someto a moitas das mesmas (ehhhh, si, é un arquivo antigo).