Reflexións dun vello elefante con insomnio (día cinco)

Outro día sen durmir. Outra xornada máis exposto ao terríbel frío da noite sen a viva calor dun mundo irreal ao que levo anos tentando voltar acceder sen máis recompensa que esta crecente frustración que me invade o peito e me abate as miñas xa longas orellas. Só quero durmir. Só quero voltar sentir ledicia. Só quero marchar de aquí. Marchar de aquí? Si, marchar de aquí. Saír deste pequeno oasis onde levo ficando toda a miña longa vida e dirixirme  a esa grande montaña que fica no horizonte. E subir. Subir? Si, subir. Arrastrar o meu corpo groso e cansado a ese alto cume que me olla con tenra mágoa. Ata ese cume onde fican durmidas as nubes deste ceo tropical. E alí me deitarei. Non sobre o cume que me olla con mágoa, senón sobre as nubes que fican durmidas nel. Aquelas nubes que, un dos poucos días de baixa brétema, acariñaron a miña engurrada espalda, enchendo o meu corpo dun gozo que nunca antes sentira. Eu sei que alí poderei durmir. E é o que quero. Só quero durmir...
(Caerá o ceo se me deito nel?)

PS:No faiado as nubes restan a carón da xanela...Estarán a chamar aos recordos para que alí durman? (ehhhhhhhh, si?)