Texto inconcluso ou manifesto da pereza (Doarquivo_3, día catorce)

Na remota rúela onde conseguira esconderse tivo tempo para decatarse de que as casas dese lugar non tiñan xanelas. Iso, malia terlle que semellar vantaxoso polo dificultoso que sería entón o seu recoñecemento, inspirou nel unha certa tristura, pois ese tipo de construción hermética impedía a vista dos seus habitantes ao inmenso mar que se estendía dende aquel infinito horizonte ata a bágoa que lle comezaba a escorregar polo ollo esquerdo.

 Inmerso naquela sensación queixosa, sentindo xa o seu pranto salgado nos beizos, decidiu mirar cara as outras bifurcacións do pechado antro onde se atopaba. Mais, para a súa desgraza persoal, puido comprobar como os seguintes camiños tamén estaban bordeados por vivendas que semellaban inmensos bloques de xeo tinguidos de gris, que impedían todo paso da agarimosa chamada da luz non sendo por unha pequena portela que permitía a saída ao exterior de alguén pouco máis grande ca un anano. Foi nese preciso intre cando realmente se comezou a cuestionar como chegara a esa situación.

Pensou. Pasou tempo e tempo sentado a carón dunha desas impenetrables paredes que lle ensuciaban a súa ornamentada camisa de frío e humidade, tentando descubrir os motivos da súa saída dun remoto lugar do que xa nin conseguía acordarse.Porén, canto máis se esforzaba en recordar iso, máis pensaba naqueles sórdidos habitáculos, nos que de seguro un home tolearía ao atoparse coa súa soidade e coas grosas paredes mofándose del, ocultándolle toda pista do que era a vida e, sobre todo, do que era aquel mar de bravas ondas que tanto quería. Decatouse entón de dúas cousas: era moi vello e tiña moito sono. O primeiro descubrimento atopouno nas súas lembranzas inalcanzables, nas súas queixosas pernas que se negaban a camiñar e nas engurras que lle amosaban as súas mans derrotadas. O segundo oscilou entre unha consecuencia do primeiro e unha necesidade da que se estivera privando moitos días para ollar ese estraño paradeiro no que lle tocara agocharse daquela vez sen saber realmente por que o facía. Como decatarse de ter sono cansa, decidiu durmir arroupado pola sombra fresca daqueles miles de infernos de pedra.

Soñou. Soñou sen saber o que soñaba, notando só a súa respiración profunda e as súas pálpebras pesadas negándose a coñecer as novas do día entrante. Así durmía, mentres as horas escorregaban polo seu maxín bulideiro que, véndose descansado, comezou a lembrar. E lembrou…

Seguía lembrando cando os seus ollos se abriron nunha mirada de terror suorenta que fixo que o resto do seu corpo comezase a tremar. Esta non se perdeu no mar, como el desexou entón, senón que foi impactar nun dos muros da casa máis grande da pequena rúa, o que semellou avivar os recordos que surxiran no pasado luar. Créndose vítima dunha mofa da memoria, decidiu comprobar a verdade que agochaban aquelas visións oníricas. Sen medo xa as persecucións, saíu do seu incómodo refuxio e adentrouse na máis grande rúa que puido atopar. Desoíndo desta vez as tremendas dores dunha vellez recén descuberta, botou a correr camiño abaixo.