Cambiando o relato ( Verbasamigas_3, día trintatres)

Cidade, xeringa, margaridas, pulmón, condón, frío, bico, chincheta

Como chegou aquí? El mesmo tamén fica sorprendido, ben sabe que este non é o relato no que lle correspondería estar. Aínda agora é quen  de  recordar confundido as verbas que o seu escritor dixo antes de pór o lapis sobre o vello papel onde se ía ver debuxado. Onde ía ser creado... 
'Nacerá nunha gran cidade. Somentes será recibido polo frío dunha xa natural aglomeración impersoal e polo baleiro da temperá morte do seu proxenitor, aquel que profesaba máis amor pola súa xeringa que pola famenta e numerosa familia que deixaba cada vez que esa mortal chincheta entraba no seu corpo acorchado. Así, crecerá na continua sombra desa (desta) sociedade, un polucionado pulmón que permite vivir morrendo a cada intre, sen máis compañía que o triste estímulo que lle produce nas veas a herencia do seu pai...'
En verdade, a súa historia non lle agrada. Por que tiña que ser un froito dunha relación sen condón dun ionqui esquencido? E por que iso o ía privar do seu natural dereito coma personaxe ficticio a ser feliz? El quere  vivir tranquilo nunha pequena casa nun val perdido e ver, ao espertar, un inmenso campo de margaridas dun verán perenne; adicarse a correr dunha montaña a outra, seguido de nenos rebuldeiros cos que vivir aventuras sen fin (escrito). El quere poder recibir un bico...
'Xa recordo por que estou aquí' escribe silandeiro nun retallo do meu papel. 'Eu fuxín desas follas, dese destino terríbel de novela negra. Agora que xa sabes o que quero, podes escribir a miña historia? Escríbesme?'
Veña, vale, vou agora, agarda un chisco.

PD: vaia, os recordos nunca tal cousa viran, están a conversas co personaxe? Pero, como? Quen é realmente (eeeh, si, baleiro legal supoño).


Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Follas virtuais (das notas do caderno dixital, 1)

Estas follas virtuais están permanentemente manchadas polas verbas que escribo e borro, unha e outra vez. Malia que a simple vista non se vexa, este teléfono ten memoria de todo o que nesta páxina se escribiu antes de mostrar o texto definitivo:  todos os fonemas que conxuguei en van e todas as ideas que desbotei e que levarían este texto de seguro por outros camiños. Pensándoo ben, este dispositivo tivo nalgún punto acceso a esa información e é capaz de ver a tempo real todos os meus erros, as miñas dúbidas, o que considero que é válido e o que non. Recorda iso? Coñéceme? Sabe da tristeza que plasmo ás veces, das miñas frustracións que dou en repetir unha e outra vez en todo o que escribo? Sabe do meu entusiasmo pasaxeiro, das cousas que me dán ledicia e que me empuxan a querer seguir a esforzarme? Sabe do amor que sinto con tanta intensidade? Dalgún xeito, é certo: estou forzando estas páxinas a recordar. Recordar todo o que son, todos os proxectos que, inda sendo desbotados, com...
Ler máis

A vitoria de Atlas

nun intre, a miña vida cambiou.  Erguinme por fin dun letargo que se alongou moito máis do debido, e pisei o chan inda húmido polas bágoas que caeran durante tantos anos dos meus ollos.  Camiñei, e o meu corpo sentiuse lixeiro ao liberarse do mundo que cargaba ás costas. Ao esvarar de volta co verdín das pedras, decateime de que os meus movementos, torpes e desincronizados, seguían a ser os mesmos que deixara atrás pola aceptación dunha eterna derrota. Pouco podía entender agora como chegara a pensar iso; como se me podía ter metido no maxín que a miña existencia estaba inherentemente unida ao fracaso de quen nunca o ía intentar.  ... Deixei inconcluso este texto tempo atrás, mais figúraseme agora que é unha boa maneira de que o faiado deixe ver as súas novas memorias, que tanto tempo estivo a gardar.  (eeeeh si,benvidxs de volta!).
Ler máis

Un xoves na habitación...

Fico soa nesta noite escura que arrodea a miña pequena habitación. É nestes momentos cando me imaxino camiñando polas estreitas rúas de Compostela nesa hora na que moitos peregrinos xa se foron buscando as estafas dalgún hotel. Maxino, pois, esa pedra antiga aloumiñando a palma da miña man, mentres algún dos compañeiros dos que me vexo acompañada contan incríbeis historias que rematan cunha acompasada gargallada que alumea máis que as farolas que se atopan en Mazarelos (pequena pausa para deixar un comentario:mimadriña canta oración subordinada). Nesa agradable imaxe consigo seguir ben esperta nesta noite escura que arrodea a miña habitación. Mais fico soa e o sono acaba por gañar aos meus desexos de ir saudar a luz do luar nesta descoñecida cidade. Algún día (penso) conseguirei unha vitoria. Mais polo de agora hei seguir a procurar eses risos de lúa chea neste vello faiado... (ehhhhh, si?)
Ler máis