Ficus (día dezanove)

Non te vaias, por favor. Non te vaias. Fica aquí, ao carón da miña gastada calculadora, aquela que chorosa escribe: 01101110 01101111 01101110 00100000 01101101 01100001 01110010 01100011 01101000 01100101 01110011, agardando que ti lle respondas ás súas mensaxes coa dozura coa que antes o adoitabas facer. Repousa a cabeza sobre eses vellos libros que esperan impacientes á que a túa ollada os percorra suavemente, deixándoos núos ante a luz dun sol que as súas fráxiles páxinas nunca puideron desfrutar. Sinte nas túas orellas o monótono son do reloxe parado, aquel que che implora que o axudes a superar o eterno segundo do que intenta saír batindo furiosamente as súas gastadas agullas contra esa hora maldita. Olla as miñas mans, que che escriben tremorosas este texto coa esperanza de que, ao rematar a súa dura tarefa, poidan sentir o calor manso das túas aloumiñándoas. Toca os meus beizos, sinte como as palabras que vou dicir abrazan anhelantes o teu corpo. Escoita, elas din: Non te vaias, por favor. Non te vaias.

PD: os recordos tampouco se irán, gostan moito deste vello faiado (ehhh...si?)