Hormonas no azar (Aochou_5, día trintaoito)

Equivocarse, perpendicular, biblioteca, diagrama, beizos, edificio, faraón

-Pois disto que un día douseme por ir a biblioteca, sabes? Ese edificio no que hai libros e cousas destas raras...

-...

- Xa, e pras fotos dache un aire intelectual que flipas, de verdade un día temos que ir as dúas presumir hahahaha. O caso, que estaba eu así abrindo o libro para facer como se estudase e...

-*VOZ EN OFF AGUDA* VEN CEAR DUNHA VEZ!!!

-…QUE ME DEIXEDES EN PAZ QUE TOU FALANDO! Aish, perdón. Va, retomando o tema, sabes a quen vin???

-...

-SII, buah estás en todas. Meu, segue sendo tan raro como en primaria, non cambiou un chisco. Acórdaste de cando un día veu disfrazado a Entroido? Que pouca dignidá deus, e ademais de faraón...Ao mellor por iso era tan fósil hahaha

-...

- Xa é que somos súper crueis encántame. Ai, cando o me sentei e o vin case escacho a rir. E, despois, cando empezou a montar bulla...

- SII, de verdade. O chaval estaba todo agobiado xa cando entrei, tiña o lapis máis mordido do que o meu can ten o seu xoguete. Pero, así cando eu levaba media hora (mirando as redes non te penses haha), comezou como a falar só dicindo cousas ao chou tipo: equivocarse non, non, non, non puiden errar  de novo, déixame mirar, déixame mirar... AI QUE NON É PERPENDICULAR A LIÑA, QUE O DIAGRAMA TODO VAI MAL, TEÑO QUE EMPEZAR DE NOVO SEREI e se vises como empezou a xurar mimadriña nin ti cando lle vas falar ao ex borracha hahaha

-...

-Mullé, non te poñas así que era unha broma para que entendeses en que plan empezou a esbardallar. Total, que o bibliotecario foi xunta el para intentar botalo e el parecía que non o escoitaba, seguía ao seu, cousa tamén moi típica de cando estaba na clase, acordas? E agora vén o mellor...

-...

-Non, non, non foi que o botasen á forza. Resulta que cando o bibliotecario ía facer iso, xa tentando erguelo da cadeira, o ghicho debeu atopar a solución ao seu problema e  literal os ollos como que lle empezaron a brillar da emoción . E entón (ai que bo deus vaime mal ao recordalo) levantouse, colleu as cousas, DOULLE UN BICO EN TODOS OS BEIZOS ao probe señor da biblioteca e marchou correndo. AI, non podo, choro hahahahhahahaha

-...

-HAHAHAHAHA PARA PARA QUE ME MEXO AI...

*VOZ EN OFF AGUDA DE NOVO* QUERES CALAR??? E FAI O FAVOR DE BAIXAR DUNHA VEZ OU CÓRTOCHE A CONEXIÓN

-VOU, PESADOS, VOU!!! ai, migha, ai, estoume recuperando pero teño que marchar que se non despois non hai quen os convenza para deixarme saír no finde. Falamos despois??? Que agora temos que comentar a escena puf de verdade non o supero...

-...

- Ai perfecto, rapaza. Deica, bicos (como os do chaval hahahhahahahahahhah)


- ...

PIIIIII

PD: mimadriña que de hormonas tiñan hoxe os recordos, demasiadas para un vello faiado (ehhh,si, imitar conversas adolescentes non é o meu)




Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Follas virtuais (das notas do caderno dixital, 1)

Estas follas virtuais están permanentemente manchadas polas verbas que escribo e borro, unha e outra vez. Malia que a simple vista non se vexa, este teléfono ten memoria de todo o que nesta páxina se escribiu antes de mostrar o texto definitivo:  todos os fonemas que conxuguei en van e todas as ideas que desbotei e que levarían este texto de seguro por outros camiños. Pensándoo ben, este dispositivo tivo nalgún punto acceso a esa información e é capaz de ver a tempo real todos os meus erros, as miñas dúbidas, o que considero que é válido e o que non. Recorda iso? Coñéceme? Sabe da tristeza que plasmo ás veces, das miñas frustracións que dou en repetir unha e outra vez en todo o que escribo? Sabe do meu entusiasmo pasaxeiro, das cousas que me dán ledicia e que me empuxan a querer seguir a esforzarme? Sabe do amor que sinto con tanta intensidade? Dalgún xeito, é certo: estou forzando estas páxinas a recordar. Recordar todo o que son, todos os proxectos que, inda sendo desbotados, com...
Ler máis

A vitoria de Atlas

nun intre, a miña vida cambiou.  Erguinme por fin dun letargo que se alongou moito máis do debido, e pisei o chan inda húmido polas bágoas que caeran durante tantos anos dos meus ollos.  Camiñei, e o meu corpo sentiuse lixeiro ao liberarse do mundo que cargaba ás costas. Ao esvarar de volta co verdín das pedras, decateime de que os meus movementos, torpes e desincronizados, seguían a ser os mesmos que deixara atrás pola aceptación dunha eterna derrota. Pouco podía entender agora como chegara a pensar iso; como se me podía ter metido no maxín que a miña existencia estaba inherentemente unida ao fracaso de quen nunca o ía intentar.  ... Deixei inconcluso este texto tempo atrás, mais figúraseme agora que é unha boa maneira de que o faiado deixe ver as súas novas memorias, que tanto tempo estivo a gardar.  (eeeeh si,benvidxs de volta!).
Ler máis

Un xoves na habitación...

Fico soa nesta noite escura que arrodea a miña pequena habitación. É nestes momentos cando me imaxino camiñando polas estreitas rúas de Compostela nesa hora na que moitos peregrinos xa se foron buscando as estafas dalgún hotel. Maxino, pois, esa pedra antiga aloumiñando a palma da miña man, mentres algún dos compañeiros dos que me vexo acompañada contan incríbeis historias que rematan cunha acompasada gargallada que alumea máis que as farolas que se atopan en Mazarelos (pequena pausa para deixar un comentario:mimadriña canta oración subordinada). Nesa agradable imaxe consigo seguir ben esperta nesta noite escura que arrodea a miña habitación. Mais fico soa e o sono acaba por gañar aos meus desexos de ir saudar a luz do luar nesta descoñecida cidade. Algún día (penso) conseguirei unha vitoria. Mais polo de agora hei seguir a procurar eses risos de lúa chea neste vello faiado... (ehhhhh, si?)
Ler máis