Relato dunha breve avaría no tren (Doarquivo_7, día vinteoito)

Todo fica parado, mais estou ben certa de que nos estamos a mover. Mais ben, debo estar ben certa de que nos estamos a mover. Por que ía estar aquí se non? Por que iamos estar aquí? Todos sabiamos que era o único xeito de nos poder mover. De poder escapar dese lugar. Do noso lugar.
E, porén, todo fica tan parado...
Ao comezo si se podía notar o movemento deste escuro compartimento, pois como non estabamos acostumados a el o mínimo cambio de dirección facíanos perder o noso pouco equilibrio e bater contra o chan, as paredes e contra nós mesmos. Mais o devagar das horas fixo que o pretérito rebumbio se convertese nunha espera estantía...
Todo ficou tan parado...
A xente, a miña xente, tamén comezou a se parar. Ao comezo, a esperanza da fuxida  converteu o escuro compartimento nunha festa colectiva que se vía alentada por cada pequeno movemento do mesmo. Ao paso das horas, cando o tempo comezou a se perder entre tanta escuridade, a ledicia tornouse nunha frustración que se magoaba da penosa situación do antro descoñecido e das propias carencias dos que iamos nel. E pouco despois eses infructosos lamentos tornaron nun silencio tristeiro, que soio se interrompeu cando un dos nosos, o máis vello cicais, estourou nun agónico berro pra caer despois entre os nosos cansados corpos. Ficou tan parado...
Pasou xa algún tempo diso (se pasou o tempo) e os que seguimos (non sei xa cantos seremos) andamos a procurar entre as paredes do escuro compartimento unha señal do seu movemento. Algo que nos diga que podemos chegar. Que podemos escapar dese lugar. Do noso lugar. 
E, porén, todo fica tan parado...
(Por que seguimos aquí?) PD: e agora, neste estático faiado, os meus recordos tamén están a preguntar: 'Por que seguimos aquí?' (ehhh,si, haberá que agardar):




Comentarios

Publicar un comentario

Publicacións populares deste blog

Follas virtuais (das notas do caderno dixital, 1)

Estas follas virtuais están permanentemente manchadas polas verbas que escribo e borro, unha e outra vez. Malia que a simple vista non se vexa, este teléfono ten memoria de todo o que nesta páxina se escribiu antes de mostrar o texto definitivo:  todos os fonemas que conxuguei en van e todas as ideas que desbotei e que levarían este texto de seguro por outros camiños. Pensándoo ben, este dispositivo tivo nalgún punto acceso a esa información e é capaz de ver a tempo real todos os meus erros, as miñas dúbidas, o que considero que é válido e o que non. Recorda iso? Coñéceme? Sabe da tristeza que plasmo ás veces, das miñas frustracións que dou en repetir unha e outra vez en todo o que escribo? Sabe do meu entusiasmo pasaxeiro, das cousas que me dán ledicia e que me empuxan a querer seguir a esforzarme? Sabe do amor que sinto con tanta intensidade? Dalgún xeito, é certo: estou forzando estas páxinas a recordar. Recordar todo o que son, todos os proxectos que, inda sendo desbotados, com...
Ler máis

A vitoria de Atlas

nun intre, a miña vida cambiou.  Erguinme por fin dun letargo que se alongou moito máis do debido, e pisei o chan inda húmido polas bágoas que caeran durante tantos anos dos meus ollos.  Camiñei, e o meu corpo sentiuse lixeiro ao liberarse do mundo que cargaba ás costas. Ao esvarar de volta co verdín das pedras, decateime de que os meus movementos, torpes e desincronizados, seguían a ser os mesmos que deixara atrás pola aceptación dunha eterna derrota. Pouco podía entender agora como chegara a pensar iso; como se me podía ter metido no maxín que a miña existencia estaba inherentemente unida ao fracaso de quen nunca o ía intentar.  ... Deixei inconcluso este texto tempo atrás, mais figúraseme agora que é unha boa maneira de que o faiado deixe ver as súas novas memorias, que tanto tempo estivo a gardar.  (eeeeh si,benvidxs de volta!).
Ler máis

Un xoves na habitación...

Fico soa nesta noite escura que arrodea a miña pequena habitación. É nestes momentos cando me imaxino camiñando polas estreitas rúas de Compostela nesa hora na que moitos peregrinos xa se foron buscando as estafas dalgún hotel. Maxino, pois, esa pedra antiga aloumiñando a palma da miña man, mentres algún dos compañeiros dos que me vexo acompañada contan incríbeis historias que rematan cunha acompasada gargallada que alumea máis que as farolas que se atopan en Mazarelos (pequena pausa para deixar un comentario:mimadriña canta oración subordinada). Nesa agradable imaxe consigo seguir ben esperta nesta noite escura que arrodea a miña habitación. Mais fico soa e o sono acaba por gañar aos meus desexos de ir saudar a luz do luar nesta descoñecida cidade. Algún día (penso) conseguirei unha vitoria. Mais polo de agora hei seguir a procurar eses risos de lúa chea neste vello faiado... (ehhhhh, si?)
Ler máis