Aires de Pontevedra provincia (día 51)

Abres os ollos e decátaste de que non sabes respirar. Es consciente, mentres espertas as túas pálpebras cun violento frote de mans, de que naide nunca che ensinou, nin tampouco  deches en deprender como controlar o desacompasado ritmo dos teus  pouco formados pulmóns. E porén, segues a facelo, lenta e paseniñamente, deixando que o teu corpo se acostume cunha breve relaxación á luz do novo día, vendo como o teu coñecido cuarto comeza a saír da penumbra da noite amosando as súas máis íntimas pertenzas: a grande xanela, o pequeno espello, as mantas que fican no chan... E a el, respirando sen se decatar ao teu carón, preso aínda do mundo dos soños. E, entón, esqueces iso que nunca aprendeches, ficando nun agónico éxtase do que coidas non poder escapar mentres o miras en fite...
...
...
...
E, cando no teu ensumido interior xa non resta aire ningún, decides roubar un pouquiño do que sae dos seus durmidos beizos. E deprendes a respirar. E respiras.
Inspira. Expira.


PD: os recordos tentan respirar, mais este faiado fica sen aire (eeh,si, haberá que roubar).