Intecionalmente inconcluso ou confusamente rematado? (Doarquivo_17, día sesentatres)
O caderno estaba baleiro cando o atopei.
Detrás da súa delicada portada, feita seguramente a man pola orixinalidade que amosaba, atopábase unha sucesión repetitiva de páxinas en branco. Esta brancura , xunto co arrecendo característico que desprenden as follas virxes, provocou en min unha indescritible sensación de asombro. E é que, malia todo, eu sabía que alguén empregara ese caderno.Coñecíao.
Sentábase todos os días nunha alta pedra do outeiro que eu frecuentaba no meu paseo do mediodía, sendo a esta hora o momento no que se producía o encontro.O seu corpo, de forte complexión e xeralmente relacionado co adxectivo grande, aparecía sempre arqueado cara os seus xeonllos,acadando así unha postura defensiva.Da súa face ( que aparecía normalmente agochada tras unhas longas guedellas negras) só lle puiden albiscar uns grandes ollos dun intenso verde, que se deixaban ver a través do pelo. Porén, o máis remarcable da súa persoa eran os compulsivos xestos que realizaba, típicos dunha persoa ao borde dun ataque de nervios.Sempre cun lapis na man, o rapaz fendía os seus brazos nos xeonllos e adoptaba unha actitude pensante, que rompía a miúdo para dar violentos golpes contra a pedra ou para tentar arrancar os seus longos cabelos.
Unha vez, asustada por eses accesos rabiosos, subín ata onde el se atopaba e ofrecinlle a miña axuda. Foi entón cando o rapaz me ensinou o caderno e respondeu, cunha voz grave e tranquila:
-Soamente estou escribindo, iso é todo. Non ten por que preocuparse.
E ,despois diso, retornou a súa actitude habitual.
Comentarios
Publicar un comentario