Memorias dun faiado

E chegou o día da liberdade, ese no que o faiado abreu entre as finxidas bágoas de adeus dos recordos, partindo estes posteriormente cara o seu anhelado destino: o teu carón. Así remata este illamento, o diario relato dunha espera agónica. Agora, soio temos que volver comezar. O que começa terá seu final Recomeçar Recomeçar... PD: a partir de agora, estes recordos volverán de xeito semellante a como o facían tres meses atrás: moi raramente (eeh, si, tentarei seguir escribindo e facer algo con xeito, quen sabe ao final como saen as lembranzas deste vello faiado).

Mañá chegou. Ata mañá!  PD: os recordos van durmire, mañá é o fin do longo onte (ehh, si, queda pouco)

Mañá é a promesa doce que se fai neste hoxe que morre en cada pequeno espazo que gardan os fonemas. Mais é este preciso mañá, este que estou a dicir agora e que fica xa pendurado aquí, o que chegará ao meu canso corpo como un novo manifesto da rebeldía silenciada que viviu longo tempo entre as catro paredes da miña parroquia, un berro esperanzado na orela do horizonte que ledamente saúda a anunciada liberdade do porvir. Iso significa este mañá: patakas e sputniks. E para iso teremos que agardar ao futuro hoxe da mañá cedo. Doce promesa das verbas xa pasadas... PD: os recordos ollan expectantes...Que acontecerá (ehhh, si, dirémolo mañá...)

O vello faiado mírate dende a súa alta xanela. Quere escoitar as túas historias, gardar nunha nova morea de caixas baleiras os teus recordos con coidado agarimo. Mais ti... Ti non o miras, ti non o escoitas. - Eu? Ben sabes que algo  estou a contar, malia que soio sexa esta nosa breve disputa. - Mais ti...Ti non o miras. Non nos miras. Non me miras...Nin escoitas. - A dozura que antano tentei amostrar está a chegar, mira, olla para... - Olla ti para min. Olla para nós. Olla para o faiado. Por favor... - Veña, mañá hei volver, ide abrindo esas caixas.  -... Pero non me estás a escoitar. Post-data: ... (Ehh,si, estaba xa no título)

Así tiveses esas terras, o dinosaurio podería fumar cunha maior calma do que o está a facer no seu hábitat actual, unha esquencida folla dun caderno que deberías empregar para outras menos entretidas tarefas. Mais, quen sabe, cicais ao final consigas pór en xaque ao tan odiado exército das galiñas, esas caníbais forzosas que seguen a pensar que son libres. Outras disertacións: Non. Non outra ves con seseo explosivo. Que puxeche O fluxo do campo eléctrico nunha superficie pechada é equivalente á carga que alberga dita área entre a permitividade eléctrica do medio no que se atopa o suxeito deste problema que seguramente na realidade non teña case nunca unha correspondencia certa. Algo máis. Tápate que vai frío. E, xa que os pos en xaque Eu digo Mate! Que gañas de té... PD: este vello faiado conta coa colaboración dun cuarto verde e dunha misteriosa persoa. Levaba gafas escuras (ehhh,si, está a escribir agora mesmo, saúdos).