Memorias dun faiado

Mira, ou me dis dunha vez o que queres ou escribo sen ti. Así cho digo, rapaza, collo e escribo sobre o que me apeteza a min.  (...) Ah, deches en falar agora non? Agora que xa depositei estas iradas verbas sobre o papel, agora que a miña mente xa comezaba a mover os meus torpes dedos, vas e disme que empregue estas verbas para tratar sobre os bos limóns que nacen na leira da miña veciña de enfrente? É iso o que queres? Agarda, agarda, que aquí che escribo entón: Os limóns do limoeiro que ten a miña veciña Sonche duros e amargos Como os son túas mentiras Os limóns do limoeiro Que fican na leira vella Sonche de amarela casca Da mesma cor ca túa envexa Os limóns do limoeiro Que querías roubar ti... Ai! Non sabes que podrecen Cando correndo che ven vir? De limóns  eiquí che falei Sen reparos me mofei eu Aprovéitao ben, meniña É o que a vida che deu (Agora, vai facer limonada) PD: Os meus recordos mandan saúdos ao meu espello, saben que as verbas a el adic...

Palabras: inferno, gasa, garfio, cruz, detonador, tremor, proxectil, espiga (vaia palabras máis turbias xedé) Comprendín o que era o inferno o día no que atopei a miña pequeña boca pechada forzosamente cunha gasa silenciosa que me segue a afogar aínda nesta mesma escrita. Cando, en tentando ver o mundo fóra da sucesión de  monótonos e edulcorados debuxos presentes na televisión do meu fogar, os meus ollos infantís caeron sobre una demacrada poboación ao ritmo que o facía ese mortal proxectil que a destruíu. Cando, camiñando pola rúa, vin asustada o tremor dunhas moribundas mans que nadie máis daba en ver. Cando, estudando aqueles malvados piratas que maxinaba divertida co seu ameazante garfio, dei en me decatar de que a verdadeira perfidia estaba naqueles que negaban aos humildes aldeáns as espigas que tan arduamente recollían para faceren o pan co que se manter. E, como se o meu maxín  premese por vez primeira ese detonador irado que levamos dentro, berrei contra todo pa...

Saio e non vexo nada. Tamén é certo que cando entrei non vía nada, mais tiña a sensación de que antes de entrar si que podía ver. O caso, que agora xa me está a molestar, porque cando entrei alí non era para deixar de ver, se non ben que non entraba...E se estou morto, e por iso xa non vexo? Mais eu non recordo ren...Ai, que agonía! Non, pode que non vexa, mais escoito, escoito...Que escoito? - Quítate o pano dos ollos, que xa non estamos a xogar á galiña!  A amizade, sempre unha luz na escuridade máis profunda. PD: brevidade dos recordos, semellan que teñen claro o que decir! (ehh si, que se lle vai faser)

Na remota rúela onde conseguira esconderse tivo tempo para decatarse de que as casas dese lugar non tiñan xanelas. Iso, malia terlle que semellar vantaxoso polo dificultoso que sería entón o seu recoñecemento, inspirou nel unha certa tristura, pois ese tipo de construción hermética impedía a vista dos seus habitantes ao inmenso mar que se estendía dende aquel infinito horizonte ata a bágoa que lle comezaba a escorregar polo ollo esquerdo.  Inmerso naquela sensación queixosa, sentindo xa o seu pranto salgado nos beizos, decidiu mirar cara as outras bifurcacións do pechado antro onde se atopaba. Mais, para a súa desgraza persoal, puido comprobar como os seguintes camiños tamén estaban bordeados por vivendas que semellaban inmensos bloques de xeo tinguidos de gris, que impedían todo paso da agarimosa chamada da luz non sendo por unha pequena portela que permitía a saída ao exterior de alguén pouco máis grande ca un anano. Foi nese preciso intre cando realmente se comezou a cuestion...

É unha carreira, corre!  Non vas chegar a tempo. Escribe!  Escribo, escribo, agarda, sei que son eu. Vou escribir: 'Hoxe é o aniversario da nosa liberdade'  Por que escribes iso? Que queres escribir? Acábase o tempo, corre! 'Hoxe é o aniversaio da nosa liberdade. Doulle os meus parabéns' E iso pode ter un final? 'Hoxe é o aniversaio da nosa liberdade. Doulle os meus parabéns, malia saber que ela non me pode escoitar. Malia saber que ela fica encerrada nas mans da grande cobiza dos poucos que tampouco me escoitan, mais simplemente porque non queren. Mais cicais algún día este vento norde lle faga chegar a miña mensaxe, a nosa mensaxe; esa que lle dá os parabéns polo seu aniversario. E entón medrará, chegando ser tan grande que xa non collerá nesas opresivas mans da cobiza dos que non escoitan porque non queren. E virá, levada polo vento norde que lle levou a nosa mensaxe, agradecer que nos lembrásemos do seu aniversario; ese día no que medrou pra fux...

Non entendo estes descontos, a verdade. 'Fóra de período' poñen, co ben que se dán estes árbores no maino calor do estío? Acaso a xente non pensa? Así che vai o mercado, que mala distribución dos posíbeis beneficios deste produto! *voz en off dunha señora que estaba diante del na fila e que comeza a estar molesta polos repetidos golpes co cume do piñeiro nas cóstas* -Mire, señor, este artigo soe ter unha maior venda en Nadal, mire a reseña e deixe as lerias. *mira a reseña do produto* H AH  AAH AAAH AAAAH AAAAAH AAAAAAH AAAAAAAH AAAAAAAAH AAAAAAAAAH AAAAAAAAAAH F I L H O D A P U T AGORA SIM ENTENDO, COMPRENDO! E, no fondo da súa ollada Amainou a tormenta da incomprensión Da vella e rutinaria Vida cotiá PD: sempre hai que mirar a data de caducidade dos iogures, mensaxe dos meus recordos patrocinada polos suministros de comida do meu faiado (ehhhh, si, non comín iogur caducado).

Palabras: teatro, lámpada, salgueiro, tempestade, limpar, tarxeta, caras, cocteleira Non pretendo aquí, baixo este salgueiro, calmar a escura tempestade que amosan as vosas derrotadas caras. Abondo o facían eles cando, pola rúa abaixo, comezaban a esbardallar unha donda retaíla de palabras de afectada compaixón polas almas dos nosos e de animosa esperanza para os que aínda ficabamos en pé. Ben vos sei que moitos gardades aínda as tarxetas que lanzaban desde o seu rechamante vehículo, esas que clamaban unha pronta vitoria contra os noxentos inimigos. E chegou a vitoria, abofé que chegou (ben o sabedes); mais non sobre os noxentos inimigos, senón sobre os que eles, esbardallando bébedos pola rúa, chamaban dese xeito. Tarde acendemos a lámpada da razón, esa que nos deixou ver a aqueles miserables chuchar o sangue dos nosos na súa luxosa cocteleira de mentiras, esa que nos avisou de que a escuridade seguiría ao noso carón mentres non conseguiramos limpar o noso pobo dos que estaban a ...

Realmente isto non pode contar como un relato, mais si como unha curiosa conversa que se me ocorreu  escoitando a Andrés do Barro. Así, maxinade a unha parella nun futuro post-apocalíptico no que se decidiu investir todo o capital restante nas obras do tan agardado AVE galego (coñecido como AVG(á) polas novas xeracións), falando de xeito distendido. Dándose conta de súpeto de que son os únicos ocupantes do vagón (a poboación reduciuse ao 10% da actual, exceptuando á aldea de Seoane do Courel, onde se mantivo e mesmo incrementou debido á súa particular receita do cocido de Entroido) a rapaza achégase paseniño ao oído do seu namorado e bisbéxase sensualmente as seguintes verbas, recollidas en forma de poema breve: Estamos nun tren ou estamos como un tren? Mais para que facer a oración disxuntiva se pode ser copulativa... Creo que os lectores teñen a suficiente imaxinación como para deducir o transcurso deste breve texto, polo que o vou finalizar aquí, engadindo só que a escea se...

Nese momento xusto, apareceu. Chegou onde ambos acostumaban se reunir cando aínda as súas cabezas non batían contra a baixa póla do carballo. Daquela, o máis normal era que el chegase tarde, ocupado como estaba no traballo familiar que lle impoñían no verán e que tan a desgusto facía, obrigándoo sempre a dar avergoñadas desculpas ao seu compañeiro que, porén, o agardaba cunha pracenteira calma deitado sobre esa póla baixa contra a que as súas cabezas aínda non batían. Mais agora, tantos anos despois, voltando a esa esquencida terra á que xa non o unían os lazos familiares nin o traballo estival, decidiu ser fiel por vez primeira a esa aínda rutinaria cita co seu máis tenro compañeiro. E por vez primeira chegou no momento xusto a ese lugar que invadía todas as súas memorias infantís, onde a póla do carballo...Bateu na súa engurrada face, tirándoo no chan cuberto de arume dos piñeiros que arrodeaban a vella árbore e sumíndoo nun breve estado de inconsciencia, onde tornou a maxinar esas ...

Polos teus grandes ollos está a correr a mesma bágoa que cae agora pola miña face, pois só ti entendes a miña dor e só ti a estás a sentir tamén. Por iso esa bágoa que xa fica abandoada no chan é tan túa como miña, como é miña a que está a comezar a correr polas túas pálidas meixelas. E así estamos nós: lonxe, atopándonos nestas olladas tristeiras, compartindo este derradeiro pranto ata que o home que fica ao meu carón decida tirarme da cadeira para ficar entón pendurada desta corda que me afoga, inmóbil, co sabor salgado do teu pranto dándome un adeus nos beizos. PD: os meus recordos non queren saír en domingo, así que tiven que rescatalo da miña propia e non moi ampla memoria, mais o mañá xa chama as portas e, de seguro, volverán (ehhhh,si, mañá volvo escribire a ver)

Mírame, eu adoitaba ser distinta a como ti agora me ves. A como ti agora me les. Mírame. Le estas verbas. Olla como non podo escribir sobre máis cousa que a miña fútil derrota no vello mundo que se renova a cada intre. Eu tamén me quería renovar. Porén, perdín o que antes era e só gañei unha pesada sombra do meu pasado morto. Xa me ves agora, xa me les. Ben podes ver que aquí todo cambiou. Que eu adoitaba ser distinta a como me segues a ler agora, se aínda non che cansou o monótono relato dunha frustración repetitiva. A como me segues a ver, aínda que eu non repare en ti mentres o meus dedos seguen a borrar e a escribir estas verbas que decote ti estarás lendo. Todo cambiou, malia seguir tendo o mesmo maxín que empregaba para falar doutros mundos. Doutros mundos ledos. Quixen mudar porque eses outros mundos non eran este vello mundo que se renova a cada instante. Cando mudei e deixei os ledos mundos dos que falaba o meu maxín, o vello mundo amosoume a súa face, esa que non se renov...

Hoxe cheguei tarde como todos os días, mais foi a primeira vez que me falou. Miroume de reollo, como acostuma mirar sempre que quere evitar un violento contacto persoal e díxome agriamente: 'Chegas tarde'. Un absurdo apuntamento ao que eu, de xeito indiferente, respondín: 'Pois como todos os días'. E pechouse. Caeu da mesa e puxo a súa testa plana sobre as teclas coas que eu pretendía facer un relato (coma sempre) tardío, xurando con tanta violencia que mesmo a televisión tivo que pór un documental dos do serán para se tranquilizar. E deixoume sen escribir, negándose a permitir que outras verbas miñas aparecesen na súa aínda nova pantalla ata que me presentase no noso cuarto á hora acordada (que, a dicir verdade, nin sequera recordo cal era). Por sorte, o ordenador vello, en vendo a nosa acalorada discusión, prestouse a que eu fixese o meu traballo sempre e cando relatase esta historia como constancia da miña deplorable actitude cara o meu portátil e esta páxina na que ...

Outro día sen durmir. Outra xornada máis exposto ao terríbel frío da noite sen a viva calor dun mundo irreal ao que levo anos tentando voltar acceder sen máis recompensa que esta crecente frustración que me invade o peito e me abate as miñas xa longas orellas. Só quero durmir. Só quero voltar sentir ledicia. Só quero marchar de aquí. Marchar de aquí? Si, marchar de aquí. Saír deste pequeno oasis onde levo ficando toda a miña longa vida e dirixirme  a esa grande montaña que fica no horizonte. E subir. Subir? Si, subir. Arrastrar o meu corpo groso e cansado a ese alto cume que me olla con tenra mágoa. Ata ese cume onde fican durmidas as nubes deste ceo tropical. E alí me deitarei. Non sobre o cume que me olla con mágoa, senón sobre as nubes que fican durmidas nel. Aquelas nubes que, un dos poucos días de baixa brétema, acariñaron a miña engurrada espalda, enchendo o meu corpo dun gozo que nunca antes sentira. Eu sei que alí poderei durmir. E é o que quero. Só quero durmir... (Caerá ...

Son moi guapa e amo a Inés. Ou é ao revés? Inés é un gato Nalgúns anacos que non ratos Inés non é un rato xa dixo que era un gato e fai miau e di ola e vai como una onda do mar de Vigo buscar seu amigo que está en Ferrol pero é de Vigo Boeno, d' A Guarda que a ninguén espanta malia ser case Portugal (nin tan mal) Inés non sabe que dicir Pero é moi guapa E déixame escribir sobre o que lle cadra E ámoa como gato que é e se fose rato, tamén                                       E vou acabar O do inicio está moi mal Pero díxomo miña amiga Inés e que lle ques? Soio caso lle podo facer Isto é para ti bb PD: O FAIADO FOI INVADIDO POR INÉS e manda saúdos a todos os meus recordos, dos que sen dúbida forma parte hehe estou na coacción que me está mirando (eeeeh...si, sinto que tiverades que ler isto).

Son os recordos os que privan ás miñas mans de seguir a escribir estas verbas. Son estes os que baixan, como unha mesta brétema, ate as palabras que están a piques de ser plasmadas no papel, rachándoas cunha coitelada homicida e deixando nos meus pálidos dedos o azul adeus da morte léxico-sintáctica. E que queredes de min (horas eistra vitaes)? Cicais unha bágoa máis de remorso, un derradeiro bico anhelante? Por que estades a deixar estas verbas no papel? Cicais queredes ser plasmados como a miña mísera agonía? Soio vós estades a responder a isto, soio eu o estou dicindo por vós. E que queredes que vos diga?  Sempre restará esa bágoa de remorso Sempre haberá derradeiros bicos E por iso tamén os meus dedos   desa triste cor azul ficarán tinguidos PD: Ai, os recordos tamén dan mágoas...Mais por eles seguimos no faiado, non si? (ehhhhhh...si, pois ten razón e todo)

Sentados un ao carón do outro, ollando a suave calor do derradeiro solpor do verán esvaecerse na liña do horizonte, díxolle nun cariñoso bisbexo: -Mírame. Mirouno. Tiña a face cansa, mais nela seguíase debuxando o sorriso tenro que sempre lle adicaba; ese que soio se atreveu a romper no momento no que deixou escapar as seguintes verbas: -Mírame. Quero ser un calamar. Volveuno  mirar. Os seus ollos tiñan dúas pequenas bágoas listas para iniciar unha carreira cara o campo onde ficaban sentados un ao carón do outro. Notando máis ca nunca a súa dor, colleuno da man e respondeulle nun cicais máis tenro bisbexo: -Pero...Pero ti es un escornabois. -Pero eu son unha vacaloura. El tamén a estaba a mirar agora. Antes de entregarse a un pranto que chamaba dende o máis fondo do seu maxín, compartiu con ela a raiola coa que se despedía, dende o horizonte, a suave calor do derradeiro solpor do verán. PS: Abrín bastante tarde esta caixa, unha atopa tantas cousas eiquí...Ficade ...

Borrei todo e voltei comezar. Realmente, poucas veces se nos brinda ese privilexio: reparar no feito co habitual desprezo e, vencendo a crecente impotencia ante o decepcionante traballo, dicir: hoxe si podo melloralo, isto pode cambiar. E borrar todo de súpeto, ollando con pracer como se esvaece da memoria do papel novamente en branco, sentindo como o marmurio crítico da sociedade soa cada vez máis baixo ata tornar nun doce silencio. E voltar comezar, sentindo que as palabras xorden máis rápido pois, malia non saber o camiño polo que están a ir, si saben que dirección é a errada.  Iso foi o que fixen  no momento anterior ao comezo deste breve relato, o cal non ficaría aquí se non eliminase con anterioridade as verbas que o precedían e que conformaban unha historia ben distinta da que estou a contar na actualidade. E agora ti, que estás a ler isto, preguntaraste cales serían esas palabras que con tanta raiba mandei a se perder no esquecemento. E eu, non sen certa vergoña, ad...