Memorias dun faiado

Non vos vexo rapazas, borrosa se me amostra a vosa face nesta vella pantalla de ordenador. Escoitar é difícil, agobia a comunicación entrecortada e fráxil nos meus pequenos oídos. E que facer? Aquí resta soio uns bisbexos, unha mensaxe de lonxe que berra... PROVINCIALISMO REINTEGRACIONISMO ASTRAL AAAAH CORRENDO GALIZA COMENDO PIZZA LALALA E CORRENDO E CORRENDO FICAMOS NO ENCERRO LALALALA ATURUXO ATURUXO PARA OT VAI O CABUXO E así, aos poucos, falando imos neste pequeno encontro. Cando nos poderemos ver? PD: Pronto, pronto, suspiran os recordos (eeeh,si,chegará)

Doe ... Caes derrotado E engúrraste  Como o faría Esta vella folla Se puidese queimala na fogueira Do doce esquecemento E doe... A pel ten agullas Que se cravan a cada paso A cada leve intento do teu peito Por deixar entrar un aire puro Que non chega E volves caer Derrotado E doe... O chan onde caes Coas túas agullas Xa non é chan Senón un mar bravo Que varía a cada intre Empuxándote Tirándote Mareando a túa probe conciencia -... Que te queres erguer? Non. Caes... E doe. E no fondo Máis alá desas agullas que se cravan Dentro dese corpo Que fica derrotado no chan Soio hai un desexo Unha pequena faísca Que se encende no estómago E impregna o canso pensamento Das seguintes verbas: ‘Deus, teño que ir ao baño’ Pero o teu corpo Derrotado Cae novamente ao chan E doe... PD: os recordos lamentan profundamente ter comido lentellas (eeeh,si, o dramatismo).

Ondas do mar de Vigo Se vistes meu amigo... ... Eu non quería saír do quente refuxio dos fortes brazos que me arrolaban paseniño, nin dos lentos aloumiños que enchían a cada momento a miña cansada face.Non quería... Eu tentei parar. Facer acougar ese tempo que se adicaba a cambiar os números do meu reloxe dixital sen descanso para conseguir que ficase parado no medio dos anhelantes bicos que recibían os meus inexpertos beizos. Tentei... Mais non, nada conseguín. O reloxe seguiu a taladrar o seu obseso tic-tac nos nosos oídos, torturándonos co recordo dunha pronta despedida. E chegou... O meu corazón non deixou correr bágoas tristeiras cando deixou de sentir o teu chamándoo preto, encendido aínda como estaba pola faísca da esperanza do próximo reencontro. E agardou... E agarda, chamando con forza a túa alma enfeitizada para recordarlle todos os días que non quería marchar. Que tentei parar o reloxe. Que non se detivo... ... Que marchei ~ Colectivo Ronseltz ... Pero sig...

Saín da ducha. Teño moito frío e o meu corpo mollado tenta atopar arroupo na pouca tela do meu branco albornoz. Non vendo este desexo cumprido, comeza a tremar nerviosamente, e de seguro que o seguirá a facer ata o momento no que decida poñer o meu quente pixama de inverno. Empregando a pouca lóxica da que dispoño, chego a conclusión de que debería poñer o pixama ao saír da ducha para evitar expoñer o meu fráxil corpo a estes trafegos, mais porén  estou escribindo (rápido e mal) tentando saciar o imperativo moral que me obriga a desenvolver diariamente esta actividade. O porqué? Ben, é unha longa historia e así mesmo un bo xeito de salvar esta desesperada e mal amañada redacción... Pero non, hoxe  mellor non. Acabo de saír da ducha e teño moito frío. Vou pór o pixama. PD: os recordos desta historia queren saber a historia! (eeeeh,si, non ten sentido e entón vou poñer o pixama).

Día un. Indubidábel o breve que ha ser este intento de continua escrita, mais os peixes tamén nadan. A incoherencia combátese sachando e coas patacas faise un churrasco dos bos, non deses que se tentan salvar só coa salsa. A salsa é a falsa apariencia da carne de medio baixo estándar. Tamén é un baile que non sei bailar, pero nada ten que ver co estado cárnico (malia quizais producir desexo carnal pra algún, aí non me meto). Os peixes nadan e eu falando de carne de churrasco, pouco se argalla se máis non se pode dicir, se ben é certo que a reflexión sobre a salsa representa totalmente o postulamento estándar do pobo. A cousa é saber de cal… Conclusión: nun sistema despótico isto non pasaba. Boas noites e a nadar coma os peixes na salsa do churrasco. Chimichurri. PD: os recordos din: Boas noites (eeeh,si, durmire todos!)

Deixouse caer nun pequeno recuncho da sala. Collendo azos pra volver a erguer a súa derrotada cabeza, preguntoulle nun bisbexo: -Que é a verdade? (Pausa.) -Realmente pouco máis ca unha verba. Valiosa, porén. Non erro ao dicirche que se a vendesen na praza de Abastos saería máis cara que calquera gran partida de percebes, malia causaren estes últimos un maior desfrute . E é que, ademais de valiosa, tamén é amarga. Amarga si, coma os froitos dos limoeiros que teñen os meus veciños no xardín e dos que, tras me espiñar pra coller algún, zugaba desagradado o seu brillante zume. Iso é a verdade. Resignado, volveulle insistir: -E mañá...Que será a verdade? (Ollada longa.) -Mañá será unha verba distinta. Quizais menos cara que os percebes ou máis amarga cós limóns, pero distinta. Ninguén cho pode dicir... (Pausa. Ollada longa. Pausa.) As verbas máis fermosas son as que nacen na realidade do hoxe. Emprégaas, rapaz. As cadeas que lle ataban o corpo romperon na súa cabeza cun xordo golpe de libe...

Camiñamos debuxando uns marcados círculos que determinan o tristeiro contorno do noso cárcere cotiá, sabendo que se os nosos pasos puidesen debuxar outras liñas, unhas que soio se desviasen para evitar os incómodos tropezos coas pedras do camiño, estes trazarían agora un ledo sendeiro conxunto. Mais, porén, seguimos a debuxar máis voltas, deixando os nosos pés  cada vez máis magoados por unha terra que os luxa sen amor. E é isto último, o amor, o que fai que sigamos dispostos a deixar a brava terra ensuciar os nosos pés enxaulados. O que nos mantén coa esperanza de converter os tediosos círculos nunha soia recta ... ... ... sen punto e final PD: os recordos seguen xirando arredor de si, mais dentro voian lonxe, lonxe...Xunta ti (eeeh, si, agardo que che cheguen)

Palabras: Uxía, can, mensaxe, flor, peite, onda, beleza, ponte   Fóra                  Un can ouvea       Lonxe                 Alén das calmas ondas   Unha tristeira        Longa                        Mononótona Queixa             Contra a beleza   Deste mundo                         Miserábel Flor de mil espiñas                                   Fráxil ponte    Da vida pouco amada                               E a temida morte... E, de súpeto no medio deste poema Chega unha rapariga Despistada e ben pequena De n...

Eiquí estou eu, onde todo isto comezou. Agora, sentada no frío chan de madeira vella e comesta polos insectos, podo observar a cadeira mal amañada sobre a que, sentada comodamente (cando se podía facer iso), escribín as primeiras verbas que se atopan neste perdido espazo, cicais máis perdido aínda que o propio lugar onde me atopo. Escribíraas entón sen moito argallo, proxectando nelas os poucos pensamentos que non adicaba ao lecer do estío e tentando obrigar á miña cabeza a establecer un pequeno compromiso con algo que, porén, estaba certa que ficaría no meu olvido persoal como antes ficaran tamén os recordos que aquí atopei esa tarde morna. Mais, contra ese prognóstico incial, sigo aquí, retomando outra vez a escrita das memorias que seguen a atoparse neste espazo e que me sorprenden a cada ollada que cae sobre todos os obxectos que o conforman. E hoxe, precisamente, esta atopouse coa cadeira onde todo isto tivo o seu comezo. A primeira memoria dun vello faiado... PD: pois si, así c...

Equivocarse, perpendicular, biblioteca, diagrama, beizos, edificio, faraón -Pois disto que un día douseme por ir a biblioteca, sabes? Ese edificio no que hai libros e cousas destas raras... -... - Xa, e pras fotos dache un aire intelectual que flipas, de verdade un día temos que ir as dúas presumir hahahaha. O caso, que estaba eu así abrindo o libro para facer como se estudase e... -*VOZ EN OFF AGUDA* VEN CEAR DUNHA VEZ!!! -…QUE ME DEIXEDES EN PAZ QUE TOU FALANDO! Aish, perdón. Va, retomando o tema, sabes a quen vin??? -... -SII, buah estás en todas. Meu, segue sendo tan raro como en primaria, non cambiou un chisco. Acórdaste de cando un día veu disfrazado a Entroido? Que pouca dignidá deus, e ademais de faraón...Ao mellor por iso era tan fósil hahaha -... - Xa é que somos súper crueis encántame. Ai, cando o me sentei e o vin case escacho a rir. E, despois, cando empezou a montar bulla... - SII, de verdade. O chaval estaba todo agobiado xa cando entrei, tiña o lapis...

Na aldea de en fronte, as quedas luces alumean dúas veces. Invaden así os espazos libres que na rúa nocturna deixa o Sol, combatindo feramente unha escuridade que ameaza sempre con ficar naqueles lugares nos que naturalmente habitaba a pasada eternidade, ata que o novo mencer comunica aos durmidos veciños a nova vitoria pasaxeira do ser humano. Mais, coma se este logro non conseguise encher os seus orgullosos ollos de vidro, deixan tamén escapar raiolas da alegre vila, sumerxíndoas na mansa quietude da ría e trasmitindo un vago recordo do seu brillante fulgor terreal. E así permanecen, como estrelas dobremente artificiais, enchendo o firmamento da nosa cansa vista ata que algún pequeno botón perdido considere que xa é hora de comezar o novo día e lles deixe rematar a súa ardua loita. Porén, mentres isto último non aconteza, poderemos seguir ollando esas vagas reflexións marítimas e, contemplando extasiados a beleza desta simbiose, preguntarnos: Meu, a que día tamos hoxe? PD: pois ...

O FÍO POÉTICO (Ou a peor escolma vangardista recollida ata o momento) Versión pirateada. TRACK 1. SONATA MARÍTIMA (ft. Laura Sanmartín) O ruxe ruxe dun océano en calma Adurmiña os nosos pensamentos Cantando melodías que Tempo atrás lle ensinaron as sereas. E di así: “Banana eo! Banana eo! Banana eo eo Banana eo!” O océano Semella ter aires do Caribe TRACK 2. MAZARELOS EN BENIDORM Os vellos muros da cidade Tamén queren xubilarse. Mais os novos non aproban  As oposicións. O Imserso terá que agardar… TRACK 3. BRILÉ Todos somos estrelas Perdidas no firmamento  Que deixan no esquecemento A quen non quere Brilar. TRACK 4. A COZ DE GALICIA  NOTICIARIO DO S. XIV Onte, contra a noitiña Concedéuselle ao excelso Martín Códax Un doutorado en física Polo seu estudo sobre as ondas do mar de Vigo. TRACK 5. SOBRE O USO DE ESPECIES INVASORAS Sementar sementarei Loguiño de clarear E tanto no pobo medre Un...

Artigo feito polo meses de inverno dun recén comezado 2019 “ Meses do inverno fríos / Que eu amo a todo amar;/Meses dos fartos ríos / I o dóce amor do lar.'' Deste xeito describía, a benquerida poetisa Rosalía de Castro, o período  que compón esta estación escura. E, certamente, ao pensar nos meses que comprenden o mesmo, aparece de xeito implícito unha sensación fría e, no caso dos que viven preto da costa, húmida. Isto, na alegre compaña do lume da lareira (ou dunha estufa, malia quedar menos poético) e dun bo cocido, resulta canto menos agradábel, non tendo nada que envexar ao seu natural antónimo, o verán. Mais,cando se sae do “doce lar” para enfrontar  á fría realidade do mundo exterior, as cousas tornan. O gran contraste térmico e a humidade ambiental antes citada presentan un desafío para o noso sistema inmune que día tras día debe loitar contra a aparición de catarros e outras enfermidades. Este risco aumenta nas persoas que se atopan na terceira idade, pois o seu s...

Gústame O queixo con marmelo Pero agora non podo tomar queixo con marmelo porque non é tempada de marmelos e a nosa árbore debe estar enferma porque non floreceu e tiña que facelo pois do contrario non terá marmelos e para o ano non poderei comer tampouco Queixo con marmelo E gústame, Gústame. Paxaro pum voia non cae Persoa pum non voia cae Non existe transición Entre uns versos e outros Semella isto o Estado ai, como estamos! Pum … Non voia Cae PD: aos recordos tamén lle gusta o queixo con marmelo e a súa árbore tampouco botou flor, vaia desgraza (eeeh, si , historia real)

Cidade, xeringa, margaridas, pulmón, condón, frío, bico, chincheta Como chegou aquí? El mesmo tamén fica sorprendido, ben sabe que este non é o relato no que lle correspondería estar. Aínda agora é quen  de  recordar confundido as verbas que o seu escritor dixo antes de pór o lapis sobre o vello papel onde se ía ver debuxado. Onde ía ser creado...  'Nacerá nunha gran cidade. Somentes será recibido polo frío dunha xa natural aglomeración impersoal e polo baleiro da temperá morte do seu proxenitor, aquel que profesaba máis amor pola súa xeringa que pola famenta e numerosa familia que deixaba cada vez que esa mortal chincheta entraba no seu corpo acorchado. Así, crecerá na continua sombra desa (desta) sociedade, un polucionado pulmón que permite vivir morrendo a cada intre, sen máis compañía que o triste estímulo que lle produce nas veas a herencia do seu pai...' En verdade, a súa historia non lle agrada. Por que tiña que ser un froito dunha relación sen condón dun ...

Brevidade, ante todo. Iso é o que buscamos nun poeta. Non hai motivos xa para contentar á poboación con escritas sentimentais, nin pretendemos que este consiga que se decaten de que son necesarias, descargando con forza toda a raiba, o amor, a queda e asustada melancolía que invade o seu canso peito e provocando no lector a faísca que acenderá o seu longamente durmido pensamento. Para que precisamos nós iso? Nada nos dará o que faga pensar a unha ben sumisa poboación. Por iso queremos brevidade e, a ser posible, futilidade, algo que faga que a xente poida presumir de ler entre os descansos da súa ben estipulada rutina de traballo. É vostede capaz de suplir esta nosa necesidade? Noitarego Orballo Novo. Caendo, Asexando Lentamente Este Serán Perfecto! Nada sacamos desa breve mensaxe, comeza vostede mañá mesmo a traballar na páxina sete do noso xornal. PD: os recordos si entenderon a mensaxe dese poema, breve e fútil (eeeh, si, precisamente acordei dos acrósti...

Interior está a investigar se (...) saltou o confinamento para facer exercicio Non tería que ser un asunto a tratar por Exteriores?  Sinceramente, non o sabemos. O que si podemos afirmar é que as familias amosaron, tras o coñecemento da terrible nova, certo descontento cara a actitude do que fora líder e señor das lendarias terras do centro do mundo, reclamándolle a impartición de clases de ximnasia durante o vindeiro estío para pagar tal agravio. Ante isto, o protagonista dos feitos, segundo confirmaron as fontes oficiais que hai na praza (e das que non se pode beber por mor da mala calidade da auga local), lanzou con afectada sinceridade a  seguinte resposta: 'eu síntoo moito, mais non o podo evitar. A min vaime a marcha, a marcha política'. Tras estas contundentes declaracións, países imaxinarios da comunidade imaxinaria dos susoditos países imaxinarios convocaron unha marcha pacífica pola parroquia virtualizada de Borneiro (traballo que fixeron os veciños coa tecnol...

Eu non quero ver correr paxaros polo monte arriba, desacougados e feridos pola arma letal da nosa propia existencia. Non quero velos chegar pesarosamente ao cume nin observar como, derrotados,  se deixan caer extendendo as ás, mantendo cicais a vaga ilusión de que poderán voar coma antes o facían neste ceo tantas veces chuvioso de primavera. Non, non quero presenciar a tráxica morte dos paxaros dunha estación desesperanzada. ... ... ... Non nos quero ver morrer por estar sen ás. PD: os recordos si que voan, mais moitas veces non se decatan de que están a habitar nunha grande xaula...(eeeh, si, cuestionamento rutinario da nosa liberdade).

Tren de noite sen estrelas O vento rompe as vías A choiva anega a terra E ti móveste... No medio desta brétema Soio as túas luces Alumean estas verbas E berras forte.... Chegando a esta estación Do frío inverno eterno  Co teu ronco son De gaita doce... As túas bagaxes Quedaron extraviadas Na tristura da paisaxe Do esquecido onte... Que gardabas ti nelas? Cicais unha esperanza? Tren de noite sen estrelas... O fin só leva a morte. MEU CAAAAABALIÑO, CABAAAAAAAAAAAALOOOOOOO PD: Meu Cabaliño, moito lle gustaba aos meus recordos esta canción d'A Banda das Crechas!!!(eehh,si, dramatismo no tren).