Memorias dun faiado

Levantouse a louçana Levantouse a velida Que lle soou o espertador Cando estaba a quedar durmida Chea de madrugar, de madrugar chea (Caghoendios) PD: neotrobadoristas os recordos, tamén os das ondas do mar de Vigo debían traballar...(ehhh,si, toca madrugar tamén)

Crin necesario escribir isto, e só por crelo estouno a facer. O presente acontecemento que brindou portas abertas ao xa meu esquecido pasado escolar nesta aldea decidiron abrirse nun sinxelo acto no que, sen ter nada co que ligarme (máis ca amizade extraescolar cos meus anfitrións da xornada) cos ‘actuantes’ do mesmo, sentino unido á miña propia persoa. Todo aquilo que estiven a ver era xa ben coñecido, malia haber cambios en todos os aspectos posibles. Todo aquilo do que fun partícipe nesa xornada significou o primeiro reencontro co meu fogar. Sei que soa ben artificioso todo isto, máis se acabo de recoñecer que unhas pasadas vivencias escolares son o que conforma a miña zona de comfort (bastante redundante isto último, ou paronomásico, eu que sei). Mais é o que podo afirmar agora mesmo. Quizais mañá califique isto de tolemia, quen sabe. Pero estámonos a centrar no presente do meu pasado, así que cómpre seguir. O dito, que esa escola, sexa polo que sexa, é o lugar onde sinto que ...

Con brétema             o noso coche  semella un submarino         Aí o deixo. … PD: os recordos van no automóbil e estanse a marear (ehhh,si, o faiado xa non está para estas movidas, literalmente).

BÚSCASE NOVO INQUILINO PARA ESTE FAIADO Ante a próxima apertura da enxebre paisaxe das praias de Sanxenxo, a residente deste local busca unha persoa que o manteña en condicións mentres a mesma vai desfrutar do marisco e demais cousas da nosa terriña. Espazo amplo, abranguendo fisicamente unha inxente cantidade de milímetros cadrados e astralmente todo o espazo que o novo habitante lle queira proporcionar no sen fin da Internet. Necesidade de sacar os recordos a pasear polo mundo público das entradas web polo menos unha vez ao día, mais sen un trato especialmente bo á hora de plasmalos, pois non se pode esixir máis do que se está a facer. Os interesados poden contactar pola zona de comentarios e/ou escribindo ao correo que aparecerá tras estas  verbas: querouncorreoxa@gmail.com. Este vello faiado está impaciente por coñecer faces novas!  PD: pois iso, que os recordos buscan quen os relate con xeito…(ehhh,si, pero por agora non se pode ire a Sanxenxo así que a aguantare rapazada...

Palabras: vestiario, mortos, compoñer, rifle, estómago, Cuba, sufrir, atragantarse Non tivera estómago para facer o que lle mandaran, por iso agora se atopaba así. E como é así, preguntaredes vós non sendo capaces de velo (cun signo de interrogación seguramente); ao que eu, ollándoo como agora mesmo o estou a facer a través desta páxina, contestarei que canso, mais non como cando tornou a súa habitación polo amencer tras percorrer as oníricas rúas nocturnas de Cuba, senón con aires de pesadume, ocultando a súa natural rebeldía na resignación derradeira que se sinte ao atragantarse coas verbas que estaban a sufrir cautivas no seu alto peito. E todo por non ter estómago, por iso se atopaba alí. Alí, (como nova resposta as vosas silenciosas dúbidas), nos escuros vestiarios do cuartel, mentres o seu benquerido compañeiro saudaba a súa pálida testa cun gran rifle, aquel co que eles o obrigaran (ao seu amigo non houbo falta de darlle orde) a derrubar o defunto que ficaba durmido nos seus pés...

Ao sentir por vez primeira De novo O bravo salitre aloumiñar os meus cabelos E bicar o meu corpo  Ben novo Dei en acordar  Pola calor dunha raiola na pel Do ( maduro ) maio  que pola orela escapaba... Nada novo (e sempre abril) PD: efectivamente, moitos recordos novos do vello mar están a saír deste noso faiado…( ehhh,si, vaia calor vai para estar en maio!E vaia pareado...)

Na orela xoguei coas suaves rochas que se encontran entre a area non estreada dun verán pronto a chegar. Collíaas sen moito agarimo e, dun golpe seco, facíaas impactar contra a indefinida superficie dun mar sen horizonte, facendo que estas saltasen cara esa remota liña que nadie conseguiu aínda descubrir. Moitas delas, porén, batían contra as próximas rochas que se levantaban das profundidades mariñas ou, sen máis, sumerxíanse na que fóra a súa natal patria, saudándoa de novo despois de tanto tempo naquela terra estranxeira (literalmente). Mais aquelas que, como xa antes dixen, conseguían brincar sobre as leves ondas da ría, as que buscaban anhelantes o sol que cae no serán, esas que ollei partir leda, levaban escrito no seu pequeno corpo pétreo unha desesperada mensaxe de esperanza : 'Vés?'. PD: os recordos tamén che foron saúdar hoxe á orela...Vés? (eeeh,si, vente).

Nomes alleos Enchen cemiterios... Cava a terra morta Retira a podre madeira Olla a vida irse Fedendo por mor da inexistencia Iradas están as concas baleiras Lume ardía e agora xeo Iso só o pode arranxar A túa calor contra o seu fénetro... PD: os recordos din AHHHHHH que noxo (ehhh,si, vaia épocas).

... A Jorge Mira, as estrelas son túas E o teu autógrafo percorre o firmamento ... A inversión do interrogante é un imposíbel da nosa lingua.  ... Se coñeces a historia do meu agro ficas agradecido. ... Neopriscilianismo en Cangas e outros efectos do comercio internacional ... PD: si... en verdade si que se pode inverter o interrogante, segundo lembran os recordos (ehhh,si, que cousas).

Onte, sobre esa hora que sendo dezaoito todos adoitamos chamar seis, produciuse o inverosímil suceso que nesta nova se conta, relativa aos estraños comportamentos do suxeito de proba número dous. Este, non sendo aínda sometido a ningún dos exames que lle correspondería facer cando o número un...Iso, gabouse ante o comité de estudos de ter superado todos e cada un dos mesmos, expoñendo ante o abraiado buró a realización correspondente destes como se conseguise non...Iso. Como a finalidade última das probas, segundo explicou despois o director xeral de todos os coloutros dos que se está a tratar neste informe, non era obtención de bos resultados, se non precisamente...Iso, decidiron concluír o asunto coa  (...) do fachendoso suxeito e nomeando un novo suxeito dous, sen ter agardado ao que o primeiro de todos...Pois iso. Realmente un suceso estraño, mais co resultado agardado a fin de contas. Non hai máis novas na vangarda, sempre lle disparan primeiro... ... Iso. PD: morrer...

As cousas hai que facelas con xeito, ben e, sobre todo, adicándolle o tempo que precisan. Vedes estas verbas que están a caer sobre o papel mentres pasades por el a vosa vaga vista? Pois isto, o que estades a ler, é o exemplo do que non podedes facer se queredes ter o respeto do resto desta cada vez máis confusa sociedade. Estas palabras fican aquí baleiras, sen amor, claramente postas sen moito tino para suplir unha moral obriga de redacción diaria e non como un exercicio sano de reafirmación cara unha vocación literaria. Ao ler o que fagades, ao sentir coas mans o que con elas poidades construír, tedes que sentir ese traballo, ese suor e ese cariño que deixastes impreso nel. Non sendo así, é preferible que deixedes de martirizar as teclas con tan pésimas historias. E agora? Non somos máis que sombras... PD: Os recordos andan co rabo entre as pernas...Vaia reprimenda! Haberá que buscar máis a fondo neste vello faiado…(ehh, si, tempo e cariño, cariño e tempo).

Palabras: aceitunas, zapatillas, fame, arritado, consolador, beleza, fodida, clítoris, rebolar Sentado no incómodo sofá que prometera cambiar cando aínda as súas zapatillas tiñan tela dabondo para agarrar os seus grandes e pesados pés, douse conta de que acababa de chegar a ese punto da vida do que otros máis vellos viaxantes lle tiñan falado coma se fose a súa gran aventura persoal. Ese momento no que verdadeiramente só anhelas dúas cousas: matar a gran fame que percorre o teu corpo dende o cu (algo arritado) ata a salivante boca a base de aceitunas sen óso e escribir satisfactoriamente unha novela erótica. E el, alí sentado, contemplando a beleza da ruela que se extendía baixo a súa xanela, acadou ese estraño estado vital. Quizais, pensou, isto que lle estaba a acontecer viña alentado polas súas frustradas gañas de rebolar nas festas do pobo, atopando xa o seu corpo moi vello e as mozas ás que  os anteriores veráns tentara seducir demasiado serias para ocupar un espazo na súa me...

No día de hoxe soio aparecín neste vello faiado para afirmar sen pudor ningún que o prato que acabo de comer (de fina porcelana) produciu no meu interior unha satisfacción alimenticia sen precedentes, chegando por mor diso a rozar os niveis prohibidos da gula (do norte). Nada máis. PD: os recordos estanche ben cheos! (Ehh,si, non acostumo cear no final do día).

Unha vez vin voar as pedras do Rincadoiro. Lanzábanas os rapaces novos, aqueles que non tiñan outra cousa coa que xogar que coa súa vida, de xeito rápido e asegurándose de que estas apuntaban á aínda pouco formada testa dos adversarios dese día. Iso a min, mentres me subía un leve arreguizo polas costas, pareceume o máis claro exemplo do que era a guerra. Anos máis tarde, cando chegou isto (cada un sabe o que é), comprendín o errada que estaba. Aquela amena tarde de verán, as pedras que recibían os corpos magoados dos nenos eran xa coñecidas, un mero papel que se interpretaba pola pasaxeira diversión dunha temperá violencia. Agora, sen poder ver as pedras que apuntan a todo intre a nosa pouco formada testa, o único papel que se está a interpretar certo é o da morte.  O resto é medo. PD: os recordos tamén teñen medo...Que está a pasar? (ehhh,si, de alguén o saber...).

Estamos perdidos nesta inmensidade mundana á que denominamos realidade.E é que cada día espertamos nunha incerteza, nunha dúbida que escapa ao noso intento de razoamento. Intentamos darlle sentido a verbas inconclusas, a sentimentos vagos, a nada e a todo. E estamos perdidos. Nesta escuridade confusa, porén, pódese atopar unha pequena esperanza de dirección. O pobo. A xuntanza, a confianza e os valores  que os nosos antepasados deixaron amósansenos como unha pegada nun bosque frondoso  que podemos empregar para saír do mesmo. Canto máis nos achegamos a nós como un conxunto, máis preto estamos do noso obxectivo. Os tempos son chegados irmáns, eu seino. E cómpre que me sigades. PD: *patriotic recordos intensifies* (eeeh,si, vaia cousas che nos ten o faiado).

O caderno estaba baleiro cando o atopei. Detrás da súa delicada portada, feita seguramente a man pola orixinalidade que   amosaba, atopábase unha sucesión repetitiva de páxinas en branco. Esta   brancura , xunto co arrecendo característico que desprenden as follas virxes, provocou en min unha indescritible sensación de asombro. E é que, malia todo, eu   sabía que alguén empregara ese caderno.Coñecíao. Sentábase todos os días nunha alta pedra do outeiro que eu frecuentaba no meu paseo do mediodía, sendo a esta hora o momento no que se producía o encontro.O seu corpo, de forte complexión e xeralmente relacionado co adxectivo grande, aparecía sempre arqueado cara os seus xeonllos,acadando así unha postura defensiva.Da súa face ( que aparecía normalmente agochada tras unhas longas guedellas negras) só lle puiden albiscar uns grandes ollos dun intenso verde, que se deixaban ver a través do pelo. Porén, o máis remarcable da súa persoa eran os compulsivos xestos que realizab...

Domingos no mar Remando na clara area Mira como nas illas Falan as belas sereas Sol que alumea a paisaxe Lava a túa branca estela... Sancte Iohannes PD: os recordos recordan así a moderna notación musical (eeeh,si, vén da canción do título, cousas do século VIII).

EU SON! ... Eu vou ter o meu nome, esa primeira marca da nosa falta de liberdade. Eu son... Iso, esas letras que xa antes de ter pisado por vez primeira este caótico mundo ficaban penduradas no berce da miña habitación (se daquela o era xa) xunto con aquelas estrelas ficticias que alumearon todas as noites dos meus ollos cansos. Eses pequenos fonemas que a xente dá en combinar de formas ben distintas, deformándome con eles coma o teño feito nos curiosos espellos da Rúa dos Gatos, mais sen nunca deixar de ser iso... Eu? Esa breve verba que se gravou en cada recuncho do meu pequeno corpo, ata chegar a vogar nas miñas salgadas bágoas e a voar na pouco melódica partitura da miña voz... ... *reflexión inqueda* ... E, se o deixo de ter, seguirei sendo? Fareime máis libre ou ficarei esquencida como unha personaxe marxinal dunha extensa novela á que xa ninguén pode nomear? Que alumearán entón esas estrelas que descansan no meu leito infantil? Eu serei...Eu? Coma quen di Un ninguén. ...

E, vendo o paso dos días Cansos polo seu longo traxecto Derrotados na loita  Monótona e constante contra o tempo Decidimos pechar outro cotiá capítulo Desta insulsa novela solitaria E ir durmir. ... ... ... Ao lonxe As estrelas arrolan As prácidas horas perdidas... U-la estades? PD: os recordos teñen sono (ehhh, si, e non poden durmir, cousas de Lenzos).

Este relato tiña que ser escrito de día, así que fica nervioso agardando a chegada do mañá e dese sol que alumeará a súa incerta trama. Ata entón, recoméndavos que vos vaiades afandendo á pouca orixinalidade das súas  repetitivas verbas para que, deste xeito, non teñades que pasar por un incómodo momento de verdadeira decepción dificilmente agochable e poidades vivir estas poucas horas que separan o voso cerebro lector da historia que contará neste mesmo lugar sen sentir unha expectación nerviosa. Ou o feito de ser conscientemente decepcionados tamén vola produce? Iso, queridos consumidores literarios, é cousa vosa. Polo que ao relato resta, esta breve introducción indefinida ha rematar agora. A min tamén me toca agardar. PD: os recordos miran expectantes o fondo do vello faiado...Que haberá? (Ehhh,si, xa se verá).

O reloxo móvese co vento axitando as súas agullas como saúdo á leve brisa  do serán.  O vento  móvese ao compás do tempo e  se agora mesmo tomásemos unha instantánea da escena que están a ver  os nosos ollos  non poderiamos observar como este responde efusivamente ao recibimento  do tic-tac.   O tempo móvese co reloxe avanzando un chisco cada vez que o seu maxín escoita o monótono son que produce esa eterna máquina do ciclo vital. E no medio deste ciclo a min soio me move un desexo que navega raudo no vento que se inqueda co son do reloxe e chorando suplica máis tempo para estar  xunta ti. PD: os recordos crían que isto era prosa... Pois nada, a aprender a usar as comas (ehhh,si, rima e todo).

Rosa rosae rosam non sei latín pro controlo de ritmos latinos Cando quero quererte queres queixo O esplendor da escuridade en sol sostido Acórdaste dos acordes das cordas cortadas?O melódico silenzo da ruína... Quéixaste de vicio, de vicio está o queixo Fóra as vosas sucias mans de Rompente! Á vangarda sempre lle disparan primeiro... Lexítimo son demencial... Os soviets na illa de Arousa: moito máis que unhas simples parroquias O caos ordenado dunha entropía negativa Ise camiño que percorremos sentados frente ao mar Sinestesia metafórica, iso soa a hipérbole Gañamos na derrota, semella isto 1812 Se Kirchhoff estudase filoloxía galega nunca teriamos chegado á situación diglósica actual O egocentrismo reflexado nun espello cóncavo, humor esperpéntico... A sintética antítese da guerra e da paz Corrixe os teus acertos e segue errando, abaixo o empirismo! De cando Nietzche foi á estrea de ''Superman'' e se volveu católico Os dentes de allo son listos ou o que fixo a comparac...

Saio e vexo o ceo. O ceo non é azul nin gris. Pregúntome se será o mesmo que vin por derradeira vez a mañá que entrei aquí. Ese día era ben azul, incitando a toda a poboación a deixar as súas preocupacións pra se ir entregar ao manso lecer da praia. Porén, eu tiven que entrar aquí. E entrei.  Dende aquela, o ceo xa non se volveu a mostrar aos meus ollos. Cicais si o intentou, buscando desesperado unha xanela dende onde me berrar que fose admirar o espectáculo rosáceo do solpor ou suplicando que limpase as súas bágoas co meu paraugas vello. Mais, de ser así, eu nada vin, nada escoitei e nada sentín. De certo, pouco podía sentir máis que a doce coitelada do recordo que me producía ese último adeus do ceo azul, da xente que ía ir a entregarse ao lecer da praia, da liberdade. E agora, no momento que saio de alí, atopo que o ceo xa non é do azul que me amostrara tantas veces, pero tampouco me está a recibir co gris choroso polo prolongado loito da ausencia. Por iso, estou a me preguntar...

Lentamente, os personaxes van desaparecendo da escena, abatidos e abrumados polo monótono guión que teñen que representar de xeito mecánico. Tic-tac Corten! Recollede! ... E, ao final do día, rematan o seu guión cotiá, agardando cicais o seu propio: Corten! A non ser que na representación che manden recibir peixe morto, iso sempre ten un toque romántico. PD: os recordos están vendo unha película, cada quen saca as súas conclusións neste faiado (ehhh, si, cabalos e peixes).

Teño que acabare isto agora mesmo. Si, decidido, ao rematar esta oración deixo de escribir, debo cumprir coas miñas obrigas para co resto desta nosa mal amañada sociedade que, sempre á espreita,  anhela unha solución a todos os seus (moitos) problemas cotiás. E iso vou facer, en canto remate a oración e deixe a escrita... ... Merda. PD: ui, os recordos non che nos andaban moi atentos! (Eehhh,si, o faiado non estaba lendo).

Israel, gato, descifrar, tragar, clave, rima, lume, pinga Caeu unha soa pinga, o ceo non quixo que chovese hoxe  nesta nosa sempre escura cidade. E, entón (pregúntome sen moito interés real), por que soltou esa pequena e melancólica bágoa, aquela que dou en repousar tranquilamente sobre as costas dun gato ao que molestou terriblemente? Pois tampouco o sei, xa que en verdade a pregunta non deixa de ser un fútil intento de entreter ao meu cerebro cansado con divagacións sobre algúns feitos cotiás, chegando así a conclusións tan absurdas como o pensar que isto aconteceu por mor dunha pequena chamada de emerxencia aos bombeiros locais informando dun lume descontrolado nunha residencia e, ante a negativa de axuda por parte dos mesmos, este noso ceo decidiu enviar o seu exército persoal para logo detelo (exceptuando a pequena pinga que observei) no momento no que comprobou frustrado que se trataba dunha broma telefónica dos malos cidadáns de turno. Tan ridículo é isto como difícil é de...

‘É esta a flor Da guerrilleira Da Terra Chá (Terra Chá, Terra Chá...) É esta a flor Da guerrilleira Morta pola libertá?’ O Leo (sobre lenzo hehe xedé) Son consciente de que erguerse de súpeto na Terra Chá debe producir un gran estado de confusión para unha persoa que non é residente habitual desas terras ou que, de selo, non pasou a anterior noite alí.  Mais tamén sei que é nese momento, mentres comezas a camiñar desorientado por esa soedá entre os pobos de aquí e de acolá, cando te debes decatar da loita na que activamente has de  participar, vendo no inmenso terreo miles de leitos doutra xente que alí se tivo que deitar, resignados, como flores ás que se lles arrincou violentamente a súa efímera primavera. Vendo eses rostros esvaídos, esquencidos da popular memoria, debuxar no seu rostro a túa face, recoñecéndote así en cada unha desas tristes historias, sentindo a súa saudosa rabia correr polas túas veas. E así é como, xa plenamente consciente, has decidir colle...

Abres os ollos e decátaste de que non sabes respirar. Es consciente, mentres espertas as túas pálpebras cun violento frote de mans, de que naide nunca che ensinou, nin tampouco  deches en deprender como controlar o desacompasado ritmo dos teus  pouco formados pulmóns. E porén, segues a facelo, lenta e paseniñamente, deixando que o teu corpo se acostume cunha breve relaxación á luz do novo día, vendo como o teu coñecido cuarto comeza a saír da penumbra da noite amosando as súas máis íntimas pertenzas: a grande xanela, o pequeno espello, as mantas que fican no chan... E a el, respirando sen se decatar ao teu carón, preso aínda do mundo dos soños. E, entón, esqueces iso que nunca aprendeches, ficando nun agónico éxtase do que coidas non poder escapar mentres o miras en fite... ... ... ... E, cando no teu ensumido interior xa non resta aire ningún, decides roubar un pouquiño do que sae dos seus durmidos beizos. E deprendes a respirar. E respiras. Inspira. Expira. PD: os re...

Si, eu tiña que estar escribindo, mais a ver quen escribe co enfado que teño nas orellas. Porque aínda por riba que lle ensino un adianto exclusivo, inédito e demais termos,mófase de min. E iso foi unha mofa, ben o sabe el e ben o sei eu que para algo o coñezo... Neopoeta. De todo o que me podía chamar, tivo que escoller ese termo. Neopoeta, neopoetismo. Xa lle vale, ben sabe o que odio ese termo. Aínda un día llo comentei, sentados no bar de enfrente do edificio que está na terceira saída da rotonda.Si, acórdome de lle dicir : ‘Mira que moito me desagrada o termo de neopoeta. Pensa que se agora te chaman así, dentro de moitos anos serás algo así como un paleopoeta, o que é paranomasicamente semellante a paleto.E ti cres que está ben escribir para que te chamen pailán? A verdade, a min paréceme un mero agravio’. Así llo dixen, así o escoitou e así compartiu a miña tese léxica. E todo para que? Para se mofar de min, polo visto. El si que é un bo paleopailán, se se me excusa o termo. E ...

Día cincuenta e catro. Non teño ben claro que sumase correctamente. Que se lle vai facer e, no fondo, que importará. O que importa é o repentino paso dos días e a tristura de poder ver como moitos deles semellan baleiros no meu maxín.Vaia, iso último soa bastante deprimente, mais polo menos acabo de conseguir quitar o autocorrector (a coherencia está sobrevalorada). Isto tiña que ser supostamente un relato hermético do transcurso dos meus días, pero ao final tanto intento de evadir a realidade estame a resultar un tanto molesta de ler, así que tentarei evitalo. E, non tendo logo moito máis que decir, abandoarei esta páxina para comezar outra na que espero conseguir a escrita dun relato (de calidade ben cuestionable) do que aínda agora que estou a acabar isto non teño clara a temática, pro como se di: ‘luns a ría e a tirar pra diante’ (creo que non é así). E iso, xa se voltará ( a saber en que estado, iso verase na forma na que escriba malia que seguramente se verá influenciada por est...

Foise paseniño polo carreiro abaixo, ollando sen reparo os seus magoados pés mentres pensaba se existía algunha posibilidade de que outro viandante asegurase que el estaba indo carreiro arriba. ‘Vou de arriba cara abaixo’ pensaba ‘Iso será sempre así para todos os que me ollen neste pequeno espazo, non habendo forma de reverter a miña marcha...’.E así seguiu descendendo, desenvolvendo calmo esa teoría sen reparar no mundo que se movía freneticamente ao seu redor e que o buscaba desesperado a cada intre. Por que estaba a ir carreiro abaixo? Clic. Alguén sacou unha instantánea. Ao bulebule do seu pensamento chegou entón o recordo que estaba tentando esquecer, ese polo cal decidira emprender ese desesperado descenso. Clic. Pum. Disparos á mañá cedo... ... -Que pasou? - Matáronos, a todos! Non quedou naide nesa casa! Matáronos! - Deus meu, como non o sentimos! Quen foi, mighiña, quen foi? - Foi el, todos o sabemos. Está tolo. Collédeo,  por favor. Foi el! (Eu? Non, eu non) -Col...